KAFİYE Mİ? SAFİYE Mİ?

Abdülhak Şinasi Hisar’dan okuduğum bir küçük hikâye geldi: Osmanlı devrinde ismi Safiye olan kadının şiir meraklısı bir kocası varmış. O günlerde şiir kafiyesiz olmaz ya; kafiye hastası adamcağız karısının ismine bir kafiye arar fakat ne kadar düşünse de bulamazmış. Sabretmiş, aylar geçmiş ama yok; bulamamış. Karısını seven adam, kafiyeyi daha fazla sevdiği için şairliğine yedirememiş ve en sonunda ömründen fedakârlık yapmaya, ismine kafiye bulamadığı karısından ayrılmaya karar vermiş. Kadının da canına minnet,böyle şiir meraklısı kocayla bir ömür geçer mi; boşanmışlar. Boşandıktan sonra soğuk evine gelen adam, “Geldi kafiye, gitti Safiye!” demiş! ERDEM BELİĞ ZAMAN